เข้าเรื่องกันดีกว่า ปลานิลปลาพื้นบ้านมีอยู่ทั่วไปตามห้วย หนอง บึง ส่วนผักหนามมักขึ้นตามริมห้วยในป่าเขา ที่มีความชื้นและความอุดมสมบุรณ์สูง เมื่อนำมาแกงส้มกับปลานิลอร่อยมาก ยิ่งแกล้มกับ สะตอ ลูกเนียง ไม่ต้องบอกเลยว่าจะเป็นยังไง โดยปกตินิสัยของชาวปักใต้เวลาทานเข้ามักต้องมีผักแกล้มอยู่คู่กันเสมอ ถ้ากินแต่แกงอย่างเดียวมันไม่ค่อยอร่อย ดังคำที่ว่า ม้ายค่อยถูกปาก ม้ายค่อยหรอย
ปัจจุบันนี้ผักบ้านๆ จำพวกนี้นับวันจะเหลือน้อยแล้วเพราะมันอยู่ในป่า ผักหนาม ผักกูด ลูกเนียง สะตอป่า เป็นเพราะอะไรหรือ ก้อเพราะชาวบ้านและนายทุนเข้าไปแผ้วถางโคนไม้ทำลายป่ากันมากนะซิ ภูเขานี้จะกลายเป็นภูเขาหัวโลนซะแล้ว ต้นไม้ใหญ่ๆ ก็ถูกตัดทำลาย พื้นที่ถูกแปรสภาพเป็นการเพาะปลูกอย่างอื่นเสีย ส่วนห้วย หนอง คลอง บึง ก็ยังมีการใช้รถไถ ปรับถม ส่วนภูเขาก็ขุดเจาะเสียราบเรียบ บางพื้นที่หายไปจากแผนที่โลกก็ยังมีเลย ในเมื่อทุกออย่างที่เคยมีอยู่มันถูกเปลี่ยนสภาพไปเช่นนี้ มันจึงส่งผลให้สภาพสภาวะอากาศในพื้นที่นั้นๆ และในโลกของเราเปลี่ยนแปลงไป โดยส่วนมากเท่าที่ได้ฟังบางคนเข้าพูดกันมักจะโทษโลกเราที่ทำให้เปลี่ยน แต่หารู้ไม่ว่าตัวเราทุกคนนั้นแหละคือตัวต้นเหตุในการที่ทำให้โลกของเรามันเปลี่ยน ธรรมชาติมันเป็นทั้งผู้สร้างและผู้ทำลายในเวลาเดียวกัน มันจะจัดความสมดุลด้วยตัวของมันเอง อะไรที่เกินก็กำจัด อะไรที่ขาดก็เติม เช่นป่าไม้สร้างความชุ่มชื้นมีละอองน้ำลอยขึ้นสู่ชั้นบรรยากาศแล้วละอองน้ำเหล่านั้นรวมตัวกันเป็นเมฆเปลี่ยนสภาพเป็นเม็ดฝนตกลงมาสู่พื้นผิวโลกลงสู่ ลำธาร ห้วย หนอง คลอง บึง และห้วย หนอง คลอง บึง นี้แหละที่เป็นตัวกักเก็บน้ำ เผื่อเมื่อว่ายามใดที่ฝนไม่ตก น้ำในที่เก็บเหล่านี้ก็ยังคงสร้างความชุ้มชื้นให้กับพื้นผิวของโลกและป่าไม้ มันก็สอดคล้องกันอยู่แล้วนะ ดิน น้ำ ลม ไฟ และสิ่งมีชีวิตทั้งหลาย พืชพันธุ์ มนุษย์ นี่คือองค์ประกอบ และความสมดุลของธรรมชาติ การโค่นไม้ทำลายป่า ขุดเจาะ ไถ ถมปรับสภาพพื้นที่ใหม่สร้างใหม่ทำใหม่จึงเลยทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างเปลี่ยนไป พูดง่ายๆ ยามเมื่อฝนตกลงมาเรามีตุ่มมีไห กะละมัง รองรับน้ำเอาไว้ใช้ ถ้าเราเอามันออกก็ไม่มีน้ำเอาไว้ใช้ ที่นี้โลกของเราก็เหมือนกัน ยามที่ฝนตกลงมาจะมากหรือน้อยก็ได้ ป่าไม้ ห้วย หนอง บึง นี้เหละเป็นตัวซับ ดัก กักเก็บไว้ เมื่อมนุษย์เราไปปรับเปลี่ยนมันเสียใหม่ ตัดไม้ออก ขุดเจาะภูเขาเสียราบเรียบ ถมห้วยหนองบึงเสียหมด ดังตัวอย่างที่มีให้เห็นก็เยอะ ฝนตกหนักน้ำป่าทะลักท่วมหมู่บ้านราบเสียหายเป็นหน้ากลอง ข่าวออกมาบ่อยและก็เยอะ แต่ไม่เห็นรู้จักเจ็บรู้จักจำกัน พอลมพัดหอบแบ้งค์ร้อยแบ้งค์พันมาแปะตรงหน้านั่งยิ้มระรื่น ความสูขชั่วคราวไม่นึกถึงอนาคตและสิ่งที่จะเกิดขึ้นในวันข้างหน้า นับวันนี้พื้นที่สีเขียวของความชุ่มชื้นเหลือน้อยเต็มทีแล้ว มันแทนที่ด้วยพื้นที่มีสีสรรและอุดมไปด้วยความแห้งแล้ง นับวันถ้าป่าไม้ ห้วย หนอง คลอง บึง พวกนี้ลดน้อยหรือหายหมดไปแล้วพวกเราๆ ยังจะได้ไปหา ปลา ปู ผักพื้นบ้านแปลกมารับประทานกันอีกหรือ ผักหนาม ผักกุด ผักฯลฯในเทือกเขาลำเนาไพร ลูกเนียง ยอดหวาย ยังงี้ ยังพอจะมีหาได้อยู่หรือเปล่า จะไปหาปลาตามธรรมชาติ ปลาหมอ ปลาช่อน ปลากระดี่ ปลานิล ปลาดุก ตามห้วย หนอง บึง ของสดๆตามธรรมชาติอย่างนี้สารพิษก็ไม่มีเอามาปิ้ง ย่าง ต้ม แกง รสชาติมันช่างกรุบกรอบหวานหอมซะเหลือเกินของอย่างนี้ยังจะมีให้พวกเราๆ มีกินกันอีกหรือ ถ้าพวกเราไม่ช่วยกันอนุรักษ์พวกมันเอาไว้ ปัจจุบันนี้ผักปลาเอามาเพาะเลี้ยงด้วยสารเตมี เร่งให้ใหญ่ รีบให้โต กินเข้าไปสารต่างๆสะสมในร่างกาย ยามโรคภัยมาเบียดเบียนก็รักษายากดื้อยาอีกต่างหาก ธรรมชาติเปลี่ยนไปโรคภัยและเชื้อสายพันธุ์ใหม่ก็มากรักษาก็ยากขึ้น เราลองนึกย้อนกลับไปในสมัยโบราณ สมัย ปู่ ย่า ตา ยาย โน้นนะเขาอยู่กันอย่างไร โรคภัยไข้เจ็บเป็นยังไง สภาพร่างกายเป็นยังไง อาหารการกินเป็นยังไง การเป็นอยู่เป็นยังไง เขาอยู่กันสูขสบายกันดีอยู่กันแบบธรรมชาติอุดมสมบูรณ์ไม่มีโรคภัยไข้เจ็บมาคอยรบกวน พืชผักปูปลาก็หาตามธรรมชาติ ตามห้วย หนอง คลองบึง ป่าเขาลำเนาไพร สดๆ ใหม่ๆ เท่าทีหามาได้ ลองคิดดูคนสมัยก่อนตัวนี้โตๆกันทั้งนั้นร่างกายก็แข็งแรง กำยำ ส่วนพวกเราสมันนี้นับวันตัวยิ่งเล็กลงเล็กลง เพราะฉะนั้นเมื่อนึกได้พวกเราปัจจุบันก็จงช่วยกันอนุรักษ์ของเหล่านี้ไว้ อันใหนที่มีน้อยก็ช่วยกันปลูกเสริมเพิ่มเติม ที่มันไกล้จะหมดก็อย่าไปทำลายมัน เพราะไม่เช่นนั้น วันนี้กินแกงส้มปลานิลกับผักหนาม อาจจะไม่มี สะตอ ลูกเนียง มาแกล้มด้วยก้อได้ เพราะพวกเราได้โค่นและทำลายมันไปหมดแล้ว ปลานิลมันหมดไปจากห้วย หนอง บึง เพราะพวกเรา ปรับ ไถ ถม พื้นที่กันเสียหมดแล้ว และในเมื่อมันหมดไปโดยไม่มีการอนุรักษ์หรือรักษามันไว้พวกเราก็ไม่มีอะไรไว้ใช้ไว้กินกันและอย่าไปโทษโลกหรือโทษไครโทษตัวเรานั้นแหละ หว้ากินไปกินมาซดซ๊ะน้ำแกงแห้งหมดเลยอร่อยมากๆ มิน่าของสดจากธรรมชาติรสชาติมันเป็นอย่างนี้นี่เอง เห้อ..อิ่ม มากๆ ต้องไปก่อนละไปหาอะไรแปลกมาไส่บล็อกต่อแต่ตอนนี้อิ่มนึกไม่ออกขอตัวก่อน.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น